Ongeveer een jaar geleden leerde ik over de Wet van Aantrekkingskracht. Ik leerde dat wat ik als ‘probleem’ in mijn leven ervaar, ook kan zien als een verlangen wat zich kenbaar probeert te maken. Mijn nummer 1 verlangen was het enorme en ongekende verlangen naar meer energie.
En nu, na 18 jaar dit verlangen als probleem te hebben ervaren, heb ik plotsklaps een oplossing gemanifesteerd!

Preciezer gesteld: ik heb OSAS. Obstructief Slaap Apneu Syndroom

Helemaal zeker weet je het niet, omdat je het niet meer kunt meten, maar dat is waarschijnlijk de reden geweest dat ik 18 jaar geleden tegen mijn toenmalige vriend zei: ‘ik ben de laatste tijd zo moe en ik weet niet waardoor het komt.’ Ik was toen 22.

Voorgeschiedenis en verkeerde diagnoses

Natuurlijk ben ik met mijn klachten naar de huisarts geweest. Ik weet nog dat ik daar huilend heb gezeten en verteld heb dat ik zo vreselijk moe was en dat ik niet begreep waarom. Op een gegeven moment las ik eens iets over een burn-out en vond de klachten heel erg lijken op mijn klachten. Dus weer naar de huisarts en aangegeven dat ik me voelde alsof ik een burn-out had. Maar ook daar werd niets mee gedaan. Rond die tijd ontwikkelde ik ook darmklachten en daar werd nog wel onderzoek naar gedaan en daarvoor werd ik naar het ziekenhuis gestuurd, maar er werd niets gevonden. Ik weet niet of er in die tijd ook bloedonderzoek werd uitgevoerd, maar als dat zo was, dan had dat niets opgeleverd.
Ik heb in die periode zeker 4 verschillende huisartsen gezien en ze hebben het allemaal goed bedoeld, maar verder dan medelevend hun hoofd schudden en vragen of ik niet gewoon te veel hooi op mijn vork nam, kwamen ze geen van allen.

Het was echt afschuwelijk. Ik was 22 jaar en ik wist niet meer hoe ik mijn ene been voor de andere moest zetten. Ik moest stoppen met mijn studie, onder de noemer burn-out dan maar, en als ik boodschappen had gedaan in de supermarkt die in dezelfde straat stond als waar ik woonde, lag ik de rest van de dag op de bank. Mijn toenmalige vriend kwam dan na zijn werk thuis en trof mij uitgeput op de bank, zonder dat ik ook maar iets had gedaan.

Ik zocht de oorzaak overal, ging mediteren, zoals gezegd stopte ik met mijn studie, ik schroefde mijn sociaal leefde terug naar het nulpunt en toen dat allemaal niet hielp, dacht ik dat het kwam omdat ik in de verkeerde stad woonde en toen het dat ook niet bleek te zijn heb ik ook maar een punt achter mijn relatie gezet omdat ik dacht dat het dan dat wel moest zijn.

Eigenlijk stond ik toen op straat, zonder geld, zonder woning, zonder opleiding en heel, heel moe. 

Aangezien de geldende opinie toen leek te zijn dat het wel tussen mijn oren moest zitten, omdat er fysiek niets aan de hand was, heb ik mezelf tot het uiterste gepusht om mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik regelde een woning, een betaalde opleiding en een goede baan. Daar werd ik zeer gewaardeerd om mijn inzet, mijn inzicht en mijn analytisch vermogen en het ging ook heel goed.
Maar vanaf dag 1 voelde ik de druk van het werk op mijn schouders drukken. Het was een hectische omgeving waarin veel van je geëist werd. Ik heb dit in een functioneringsgesprek in het begin ook proberen aan te geven, dat ik niet zeker wist of dit de juiste omgeving voor mij was, maar ik voelde daarbij de druk van mijn leidinggevenden en recruiters dat ze al zoveel in mij hadden geïnvesteerd qua opleiding dat het niet de bedoeling was dat ik nu ging tegensputteren.
Ik heb zo lang mogelijk mijn schouders eronder gezet en gedaan wat er van mij verwacht werd. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen volhouden tot ik naar een andere afdeling zou promoveren. Door een of andere economische crisis viel de doorstroming toen echter helemaal stil en op mijn 27e, na een nacht lang te hebben liggen piekeren over de klanten en hun technische problemen ben ik geknakt en toen kreeg ik de officiële diagnose burn-out. 

Ik ben mijn toenmalige leidinggevende en werkgever nog steeds dankbaar hoe ze er in het begin mee om zijn gegaan. Ik kreeg een traject bij HSK aangeboden en heb daar hulp gehad van een gespecialiseerde psychologe. Het traject duurde een jaar en in dat jaar ging het steeds beter en kon uiteindelijk tot 70% re-integreren. Verder ging niet. Dat heb ik ook aangegeven bij mijn werkgever, en bij de bedrijfsarts, maar er werd toch van mij verwacht dat ik tot 100% zou re-integreren. Ik heb nog gevraagd of ik niet een parttime contract kon krijgen, maar onder een nieuw management bleek dat ineens niet mogelijk. Ik wist niet wat ik anders moest doen en heb ‘in wederzijds goedvinden’ afscheid genomen van mijn baan.

Op zoek gegaan naar een andere baan, ik wilde nu iets wat minder veeleisend was, waar ik met minder collega’s te maken had en iets met minder uren. Ik dacht dat ik dan genoeg maatregelen nam om er voor te zorgen dat ik gewoon normaal kon functioneren en kon doen wat er van me verwacht werd. Die baan vond ik. Maar ondanks mijn ‘maatregelen’ ging het ook daar weer bergafwaarts en kon ik daar op een gegeven moment nog maar 12 uur per week werken en was ik nog uitgeput. Dit keer kreeg ik de diagnose Chronisch Vermoeidheids Syndroom oftewel CVS. 

Uiteindelijk heb ik die baan ook weer moeten opgeven en ben ik thuis achter mijn pc’tje websites gaan bouwen, financieel ondersteund door mijn partner. Bij die partner ben ik uiteindelijk ook weer weggegaan, aangezien ik me nog steeds niet beter voelde en o.a. de oorzaak opnieuw dacht te hebben gevonden in mijn niet bevredigende relatie.

Weer zonder geld, zonder werk en zonder woning en nog steeds heel, heel moe. 

En hop, maar weer de schouders eronder en GAAAAAAAAN! Huis regelen, of in elk geval een dak boven mijn hoofd, en proberen werk te vinden, wat niet lukte, dus dan maar ZZP’er en werken, werken, werken. Met niet genoeg inkomsten nog een tweede bedrijf gestart in de verkoop van biologische kaas op de markt. Heel, heel hard werken. Leuk, maar heel, heel hard werken. Helaas heeft dat harde werken maar €60,- winst dat jaar opgeleverd en dat moesten we nog samen verdelen ook. Dat bedrijf hebben we na dat jaar maar weer opgedoekt en ben me verder gaan concentreren op mijn websites. Mijn tekort aan energie begon echter nog veel extremere vormen aan te nemen, maar het voelde niet als een burn-out. Maar toch gooide ik de oorzaak dan maar op het harde werken van het gehele jaar er voor en alles wat er nog meer was gebeurd in dat jaar.

In al die tijd, in 18 jaar tijd, is er niemand geweest die het heeft gehad over of ik niet eens een slaaptest zou moeten laten doen. En ik heb het zelfs gevraagd in de afgelopen jaren, toen mijn overgewicht exponentieel was gegroeid en mij te kennen werd gegeven dat ik nogal hard snurkte, of ik er niet mee naar de dokter zou moeten. Niemand heeft hierop bevestigend geantwoord, er is niemand geweest die bij mij ademstops heeft opgemerkt.

Dit jaar heb ik iemand leren kennen die per direct een innige vriendin werd (manifestatie van een antwoord op het verlangen naar meer gelijkgestemde zielen om mij heen 😉 ) die zei: ‘Is dat gebrek aan energie niet gewoon apneu?’ Terwijl ik volhield dat dit het echt niet kon zijn, hield zij vol dat ik het toch maar eens moest laten testen.
Schoorvoetend heb ik dit verhaal uitgelegd aan de huisarts en gevraagd: ‘Moet ik hier wat mee?’ Hij heeft me doorverwezen naar de KNO arts en die heeft een onderzoek voor me aangevraagd. Op 30 augustus 2017 is het slaaponderzoek uitgevoerd. Ik kreeg ongeveer een week later de uitslag.

Op 20 september 2017 mocht ik naar de longarts waar ik nog wat informatie kreeg en nog een checkup en door hem werd met spoed het lab ingeschakeld om me een slaapmasker aan te meten. Inmiddels heb ik daar twee nachten mee geslapen. De resultaten zal ik in een vervolgblog met je delen.

Heb jij ook een verlangen naar meer energie? Heb jij ook een geschiedenis met verkeerde diagnoses? Wat is jouw verhaal?