Ik zit in een opbouwende, herstellende fase. Herstellend van jarenlang onbehandelde slaapapneu. Doordat mijn lichaam daardoor ernstig verzwakt is geraakt en ik extreem moe ben, slaap ik veel. ’s Nachts, maar overdag slaap ik ook ongeveer anderhalf uur.
Experiment
Herstel gaat met ups en downs. Een week of twee geleden had ik duidelijk een up, ik had meer energie en genoot er met volle teugen van. Omdat ik daarbij ook nog eens besloten had twee weken lang minder te werken als een soort van vakantieperiode, dacht ik dat het een goed idee zou zijn om bij wijze van experiment geen tukkie proberen te doen overdag.
Ik zou graag van het tukkie af willen, omdat ik denk dat het beter is voor mijn metabolisme. Mijn Ayurvedische voedingsdeskundige geeft dat ook aan, dat het beter is voor types van mijn constitutie om geen tukkie te doen. Maar tot nu toe was het tukkie voor mij van levensbelang, anders kon ik werkelijk niet meer functioneren.
Maar, nu ging het beter, dus ik ben op een zondag begonnen en het was echt wel zwaar, maar.. het ging. Om niet ‘door te jekkeren’ en mijn lichaam te negeren, heb ik wel ’s middags een meditatie ingepland of in elk geval een half uur rust, met mijn ogen dicht. Drie dagen lang ging het redelijk goed en bleef ik redelijk aanspreekbaar. Toen kreeg ik twee slechte nachten en ging het niet meer. Op de donderdag ging ik met mijn moeder naar mijn oma, koffie drinken. Dat was heel zwaar. Mijn moeder en oma zaten met elkaar te praten, maar ik kon de gesprekken, ondanks dat het echt geen rocket science was waar ze het over hadden, niet meer volgen. Ik leefde in een soort droom leek wel.
Onbalans
Sindsdien ben ik volledig uit balans en probeer ik weer een beetje een normaal ritme te krijgen, maar het tukkie is dus vaak echt nog noodzakelijk. Toch blijf ik proberen zonder tukkie te doen, want ik wil zo graag mijn metabolisme ook weer in balans krijgen. Dus gisteren heb ik een heerlijke dag gehad met een goede wandeling en het vinden van geocaches, maar het duurde lang voordat ik weer thuis was en heb daarom mijn tukkie overgeslagen. Ik ben blij dat dat kon, maar vandaag loop ik weer tegen een muur aan. Het is nu 11.26 uur, ben om 9.15 opgestaan, maar ben nu al zo moe dat ik duizelig ben en bijna de letters van mijn scherm niet meer kan lezen. Ik ben blij dat ik geleerd heb blind te typen. Dus toch straks nog maar even een tukkie.
