Ik ben te dik. Ik heb overgewicht. Ik moet afvallen. Ik ben lelijk omdat ik zo dik ben. Ik neem te veel ruimte in. Ik ben niets waard omdat ik te dik ben. Ik laat aan me duwen en trekken en laat me pesten omdat ik te dik ben. Ik moet lijnen. Ik moet op dieet. Ik mag dat lekkere ding niet eten. Ik moet sporten. Ik mag niet op ballet, daar ben ik te dik voor. Ik moet me klein maken in de bus om de ander ruimte te geven. Ik val te veel op. Ik ben te groot. Ik ben vies, want veel te dik. Ik ben het niet waard om van te houden want ik ben veel te dik.
Ik doe het echt niet goed genoeg. Ik sport niet hard genoeg. Ik eet te veel. Ik eet te slecht. Ik blijf maar te dik. Ik heb dus geen discipline. Ik ben de meest ruggengraatloze persoon die er bestaat. Ik kan het niet. Wat ben ik toch afschuwelijk. Het is zo simpel. Minder eten, meer sporten. En ik kan het niet. Ik ben een waardeloos mens.
Elke dag, de hele dag, deze riedel. Als ik in de spiegel keek, als iemand uit mijn klas een opmerking maakte, als ik naast een veel slanker iemand zat, als ik mijn buik voelde tijdens mijn bewegingen. Altijd, altijd, altijd. Ik weet niet precies wanneer dit begonnen is, maar ik ben me bewust dat ik mijn eerste lijnpoging op mijn 8e deed.
Met juist vreselijk veel discipline alle voedingsadviezen tot in de puntjes opgevolgd, extreem op mijn calorie inname gelet en mezelf volledig uitgeput met de een na de andere sport en de een na de andere dieet. En altijd met de angst op de achtergrond dat ik ‘straks niet meer door de deur kan.
Geen wonder dat ik nooit blijvend heb kunnen afvallen! Mijn lichaam is volledig een match met mijn gedachten erover.
Dat gaan we nu dus even anders doen. In plaats van gedisciplineerd mezelf allerlei regels opleggen omdat ik niet goed genoeg ben, ga ik nu van mijzelf en van mijn lichaam leren houden. En vanuit liefde voor mezelf, mijn lichaam, voedsel en beweging geïnspireerde actie ondernemen.
Want wat is de oorzaak van overgewicht? Is het te veel eten? Te weinig sporten? Verkeerd eten?
Een aantal jaar geleden heb ik een documentaire gezien van een jongen met een hele zeldzame aandoening. De linkerkant van zijn lichaam was slank, maar de rechterkant van zijn lichaam was dik.
Zijn rechterkant sportte vast te weinig en at te veel…
Tegenwoordig wordt er onderzoek gedaan naar poeptransplantaties. Er zijn goede aanwijzingen dat mensen met overgewicht die een poeptransplantatie krijgen met poep van een slank mens, vanzelf slanker beginnen te worden en andersom.
Ik ken persoonlijk (die mensen ken jij vast ook!) genoeg mensen die slank zijn die een stuk slechter en calorierijker eten en niet of nauwelijks sporten.
Tevens heb ik inmiddels genoeg verhalen gelezen van mensen die een gastric bypass hebben ondergaan en nog geen 1000 kcal op een dag kunnen eten, die evengoed niet afvallen.
Maar wat dan wel?
Ik denk dat materie vorm krijgt door je overtuigingen en gedachtes. Je overtuigingen over je lichaam, over voedsel en beweging en alles wat er nog meer mee te maken heeft.
Mijn overtuigingen zijn nooit liefdevol naar mijn lichaam geweest. Ik neem nu de beslissing om hier verandering in aan te brengen.
Geen idee waar de niet liefdevolle gedachtes van mij vandaan zijn gekomen, maar bij deze ontcreëer en vernietig ik deze gedachtes en de bron hiervan.
Ik vertrouw er op dat ik inmiddels middels mijn verlangens naar een slank en fit lichaam, dit lichaam in mijn universele vortex heb gecreëerd en ik vertrouw erop dat ik alleen maar daarmee in overeenstemming hoef te komen om dit fitte en slanke lichaam ook in materie te manifesteren. De manier om mezelf in overeenstemming te brengen is om met liefde naar mijzelf, mijn lichaam, voeding en beweging te kijken en altijd de beter voelende gedachte te kiezen als ik mezelf betrap op het hebben van niet liefdevolle gedachten.
Vanaf nu is mijn lichaam mijn vriend en is voedsel mijn vriend.
Trackbacks/Pingbacks