Question everything. Learn something. Answer nothing.
Euripides
Gisteren had ik een discussie met een tweetal engineers. Natuurlijk baseren zij zich met eigenlijk alle vraagstukken op de wetenschap.
Ik kijk zelf ook graag naar de wetenschap. Meten is weten. Alleen is het mijn eigen ervaring dat wetenschap lang niet alles kan verklaren. Daarbij denken ze, als het niet meetbaar is, bestaat het niet. En ik denk daar anders over. Daarbij vind ik het wel meetbaar, want ik voel het. Maar dat is uiteraard niet voldoende voor de wetenschap.
Daarnaast biedt de wetenschap steeds nieuwe inzichten, op bijvoorbeeld natuurkundig gebied, biologisch gebied en helemaal op het gebied van de kwantum-fysica. Ik lees uiteraard dingen die mijn interesse wekken, waardoor mijn kijk op de wereld misschien anders is dan van de meeste mensen.
Ik heb bijvoorbeeld zelf al heel lang het gevoel/idee dat alles uit energie bestaat en alles vanuit die energie met elkaar kan communiceren en dat ook doet. Ik denk zelfs dat dingen als stenen en bomen met elkaar communiceren. Er zijn niet veel mensen die zulke denkbeelden hebben, ik kom ze in elk geval weinig tegen. Als er dan een onderzoek wordt gepubliceerd over het internet van bomen, dan veer ik op en lees ik met aandacht wat er uit het onderzoek is gekomen. En onthoud ik dat. En pas ik het toe op mijn wereldbeeld. En vertel ik het ook aan mensen.
Zo riep ik gisteren bijvoorbeeld dat zwaartekracht niet bestaat. Dat moet je blijkbaar niet zeggen tegen engineers, want je kunt lullen als Brugman, maar dat gaat er dan echt niet in. En op dat moment vind ik het moeilijk om te herinneren waar ik dat ook alweer vandaan had. Dus dan bloedt de discussie eigenlijk dood.
Vandaag ging ik even op zoek naar informatie en vond de theorie van Erik Verlinde en hij geeft inderdaad ook aan dat hij dat op die manier heeft uitgesproken: zwaartekracht bestaat niet. Hij komt daarop terug, het bestaat wel, maar niet zoals wij met z’n allen denken dat het bestaat. In elk geval zet het wel de huidige consensus over zwaartekracht en dat deel van ons wereldbeeld op zijn kop.
Daarnaast vind ik het ook heel interessant dat ook de wetenschappers beginnen te vermoeden dat de ‘echte’ wereld niet te meten is. Dat wat wij meten eigenlijk een soort afbeelding is van de echte werkelijkheid. NRC had hier laatst een mooie podcast over.
Dat alles voedt mijn gedachte dat alles energie is, dat ook vaste materie niet bestaat en dus ook zwaartekracht niet. Pfoe. Ga dat dan maar vertellen aan een aantal engineers.
Op de een of andere manier voelt het voor mij nog belangrijk ook en ik kan zelfs fel worden in zo’n discussie. Terwijl ik ook geloof dat ik (en niemand anders) op aarde is om een ander te overtuigen, dus waar doe ik dan moeilijk over? Waarom voelt het voor mij dat als in dit geval de engineers, niet mee willen in mijn gedachtegang, dat ze koppig zijn? En willen vasthouden aan hun wereldbeeld, ondanks dat die niet compleet is? Als ze dat willen, wat zou dat dan?
Maar zelfs mijn eigen vriend begreep me niet en heeft me min of meer gesommeerd aan ‘damage control’ te doen vandaag. Want dit kan natuurlijk niet volgens hem. ‘Mijn vriendin is een wappie.’
Maar wat dan helemaal freaky is, is dat als ik in een gezelschap van ‘wappies’ zou zitten, ik met hun precies dezelfde discussie zou hebben, maar dan probeer ik ze te overtuigen dat ook hun wereldbeeld niet volledig is en dat ze open zouden moeten staan voor wat bijvoorbeeld de wetenschap verteld. En ook dan kan ik fel worden.
Blijkbaar is het mijn missie ofzo om mensen hun eigen wereldbeeld te laten bevragen. Question everything. Alleen dan kom je tot je eigen waarheid en wordt je niet gemanipuleerd door denkbeelden uit het verleden, mensen die je iets wijs willen maken en mensen die je onder de duim willen houden.
Maar misschien word ik ook wel fel omdat ik het gevoel heb, zeker na de uitspraak van mijn vriend, niet meer als gesprekspartner wordt gezien als het over belangrijke zaken gaat. Ik word buitenspel gezet. Misschien is dat juist wel wat de ‘wappies’ dus ook ervaren. En dat is eigenlijk waar de hele discussie ook over begon. Ik wilde de gedachtegang van de ‘wappies’ verdedigen. In die zin, dat je nooit hun gedachtegang naast je neer kan leggen als onwaar. Maar door de resolute onbeschikbaarheid als gesprekspartner, vormt zich dan dus een tweedeling.
Heel interessant zo’n discussie, wat een hoop gedachtes en gevoelens komen daarbij kijken en wat een inzichten levert dat op.
Daarbij heb ik ook weer wat te wensen. Ik wens namelijk dat ik mensen hun wereldbeeld leer te bevragen door een vriendelijke discussie. Een discussie of gesprek waar liefde voor mezelf en liefde voor de ander centraal blijft staan.
